Je wordt gek van het zoeken naar je spullen
Je stoort je al een hele tijd aan de ongeorganiseerde spullen in je huis, je bent vaak aan het zoeken naar iets en koopt daarom gewoon iets opnieuw, omdat je het niet kan vinden. Om het een week later weer terug te vinden en spijt hebt van je aankoop. Je bekritiseerd jezelf hierom. En niet alleen jouw spul staat er, ook het speelgoed van je kinderen ligt overal en ergens. Je moppert op je kinderen. Gezelliger word je er niet op. Wanneer je je kindje wil ophalen van de basisschool en de huissleutel wil pakken, kan je deze niet vinden. Je kijkt op de keukentafel. Daar ligt een krant, enkele knutsels van school, de ongeopende post, alles gaat even door je handen. Ligt het naast de volle tas met boodschappen of toch op het dressoir? Gek word je ervan. Uiteindelijk vind je hem in je jaszak en gehaast ga je naar school om je kindje op te halen.
Stress
Hier aangekomen staat ze al ongeduldig te wachten op je. Je kind vertelt je dat ze wil spelen met een ander kind en zijn moeder loopt even gezellig met jullie mee en al kletsend, wil ze mee naar binnen lopen bij je. Omdat jij je schaamt voor de chaos in je huis, wimpel je haar af bij de voordeur. Je moet er niet aan denken dat ze struikelt over de doos met uitzoek-spul in de hal, wat je je al een tijdje geleden hebt bedacht om uit te zoeken. Maar dat kwam er niet van. En ze kan haar jas ook niet kwijt aan de kapstok, die zit ook vol met tassen en jassen. Je spreekt een tijd op van ophalen. Met het ophalen zorg je ervoor dat het speelmaatje zijn jas al aanheeft en zijn moeder niet binnen hoeft te komen.
Geen tijd om op te ruimen
Elke keer neem je jezelf voor wanneer je even de tijd hebt om toch een keer te starten met opruimen, maar wanneer je de kastdeur open doet om echt te beginnen, dan overvalt de hoeveelheid je en denkt hier is geen beginnen aan. Je doet snel de kastdeur weer dicht. Je hebt al eerder een poging gedaan. Dan verschuiven de spullen van de tafel, naar de bank en terug naar de kast en er blijft telkens van alles over waar van je geen idee hebt waar je ermee naar toe moet.
Hoe dan wel?
Hopeloos kijk je om je heen en verzucht dat het niet voor jou is weggelegd. Het stoort je dat je dit zelf niet lukt en dat neem je jezelf kwalijk, want dat moet iedereen toch zelf lukken? Hulp? Nee, je vindt dat je dit zelf moet kunnen doen. Hulp vragen is toegeven dat dit je niet lukt en dan heb je gefaald. Nee, dan liever in de puinzooi zitten en doen zoals je het altijd deed. Hoe kan iemand mij hiermee helpen? Bestaat zo’n iemand wel en wat zal ze denken van me?
GRATIS KENNISMAKINGSGESPREK
Neem nu contact op
Mijn naam is Astrid Luken